سرزمین عجایب. کشور ۷۲ ملت. هر چه که نامش باشد و عنوانش از دیرباز تاکنون مقصدی پر وسوسه برای مسافران بوده است؛ مقصدی که از گذشته محبوب ایرانیان هم محسوب می شده است.

اما همواره چیزی که از هند به یاد می آوریم، زاغه های شلوغ و کثیف، شهرهای پر سر و صدا و آلوده و البته معابد رویایی و پرشکوهش بوده است در کنار آن باید از مردم رویا پردازش هم یاد کنیم، مردمی که همچون تمام فیلم های بالیوود همواره به بهبود امید دارند و می‌دانند که مثل پایان تمام فیلم‌های هندی عاقبتی خوش در انتظار آنهاست، ذهنیتی که همیشه درست نیست اما آنها به چیزی غیر از آن هم دل نمی‌بندند.

یکی از شهرهای مهم این کشور «گوا»(Goa) است، شهری که ویترین گردشگری این کشور هم محسوب می شود زیرا یکی از زیباترین و پاکیزه ترین شهرهای این کشور است. طبیعت گوا با تپه‌های سرسبزش کنار رودهای فراخ با کشتزارهای برنج، نخل‌های فراوان و دیگر درختان گرمسیری جلوه بسیار زیبایی دارد. وسیع‌‌ترین سواحل و مراکز تفریحی ساحلی هند هم در گوا قرار دارد و این شهر سالانه از صدها هزار گردشگر داخلی و خارجی پذیرایی می‌کند.

۴۵۰ سال حکومت پرتغال بر این منطقه باعث شده که تمام شهرها و حتی روستاهای گوا فرهنگی خاص داشته باشد. از معماری خانه‌ها و معابد این شهر گرفته تا خرده فرهنگ‌های مردم این منطقه تاثیر پذیرفته از فرهنگ پرتغالی‌هایی است که بیش از چهار سده در این شهر حکومت می‌کرده‌اند. امپراتوری پرتغال شدیدا علاقه مند به گسترش قلمرو خود و تجارت ادویه بود. فتح شهر و بندر گوا برای تجارت پرتغال میان شبه جزیره عربستان و آسیای جنوب شرقی امری حیاتی بود. بندر گوا پس از مدتی به مرکز امپراتوری استعماری پرتغال در جزایر هند شرقی و اقیانوس هند تبدیل شد و از پایگاه گوا بود که پرتغالی‌ها به سایر نقاط آسیا از جمله خلیج فارس دست اندازی کردند.

 نام گوا هم احتمالا تلفظ پرتغالی یک واژه سانسکریت است که در «حماسه ماهابهاراتا» هم آمده. «گوپاراشترا» یا «گوواراشترا» به‌ معنی مردم گاوبان. گوای قدیمی (به همراه تاج محل، میدان ویکتوریای بمبئی، غارفیل و معبدهای کاماسوترا) یکی از ۹ منطقه‌ای در هند است که به عنوان میراث جهانی یونسکو ثبت شده است.

گشت و گذار در گوا

قدمت شهر گوا را به قرن سوم پیش از میلاد نسبت می ‌دهند زمانی که به عنوان بخشی از امپراتوری مایریان شکل گرفت و از آن پس تحت حکومت ‌های محلی یا خاندان‌های مهم هند بود.

این شهر بافتی قدیمی هم دارد که به نام گوای قدیم مشهور است. منطقه‌ای که یکی از جاذبه‌های ثبت جهانی هندوستان را هم در خود جای داده است، یکی از ۹ میراثی که یونسکو آن را ثبت جهانی کرده است. این منطقه در ۹کیلومتری شرق پانجیم، پایتخت سابق پرتقالی ها قرار دارد و از نظر اهمیت هم رده تاج محل، میدان ویکتوریای بمبئی، غارفیل و معبدهای کاماسوترا است.

غذاهای گوا بسیار معروف است و مخلوطی است از غذاهای پرتغالی، جنوب هند و عربی اما به سبب حضور همیشگی گردشگران، غذاهای متنوعی در همه جای شهر در دسترس است. گوا یکی از معدود مکان‌های هند است که اغلب رستوران‌های آن گوشت گاو هم سرو می‌کنند.

 برای بازدید از همه کلیساها، موزه ها و صومعه‌های گوای قدیمی به یک روز کامل وقت احتیاج هست. در ایستگاه اتوبوس پانجیم مرتب اتوبوس‌هایی به سمت گوای قدیمی حرکت می‌کند که کرایه آنها به نسبت ناچیز است و طی مسیر حداکثر نیم ساعت طول می‌کشد. مسیر جاده از پانجیم به گوای قدیمی صاف است و می‌تواند مسیر بسیار راحتی برای دوچرخه سواری به حساب آید.

همچنین می توانید در گوای قدیمی سوار قایق بشوید و به جزیره دیوا (Diva Island) بروید. واگاتور که در بلندی های سنگی ای که واگاتور را از چاپورا جدا می کند بقایا یک قلعه پرتغالی از قرن هفدهم میلادی قرار دارد که گرچه شاید دیدن خودش به بالا رفتن نیرزد ولی منظره بسیار خوبی از ساحل و دریا را پیش چشمانتان قرار می دهد.